Moeders.....

De afgelopen jaren merkten we het al. Moeders ging achteruit. Niet alleen lichamelijk maar vooral geestelijk.
Ze vergat vaak dingen, vertelde vier keer hetzelfde en keek verbaasd als je dat tegen haar vertelde. Ze reageerde fel op dingen die in haar ogen fout gingen. Vooral mijn vader moest het bezuren.

Een gesprek met haar huisarts gaf duidelijkheid. We weten al een paar jaar dat ze verkalkte hartkleppen heeft. Wat dat betreft is ze al een lopende tijdbom. Ook heeft ze COPD. Bij tijden super benauwd dus. En sinds vorige week is het officieel. Mams heeft Alzheimer. Na wat op internet gezocht te hebben zijn we (mijn zus, broer en ik) er achter gekomen dat ze in fase 2 zit.
Nog steeds heeft mijn vader het ontzettend zwaar. Hij doet niks meer goed bij haar.
Ze is agressief, slaat het zelfs soms. Ze schotelt hem vlees voor wat al een week in de koelkast staat en moppert als hij zijn bord niet leeg eet.

Het wordt steeds moeilijker om 'gezellig'  een middagje op de koffie te gaan. Omdat ik er ontzettend slecht tegen kan. Vind het moeilijk om mijn moeder zo te zien. Maar vooral heb ik moeite met de manier hoe mijn vader zijn leven nu door komt. Zo dapper, zo sterk, zo ontzettend geduldig. En zo opgelucht als er visite is. Dat de aandacht van moeders even niet alleen op hem gericht is. En hij op die manier even lucht en rust krijgt.

En vooral dat laatste is voor mij reden genoeg om wat regelmatiger op de koffie te gaan. Hoe moeilijk ook!